Blogia
DoRViSou

A MÁIS GRANDE PROBA DO AMOR

<center>A MÁIS GRANDE PROBA DO AMOR</center>
O meu padriño Francisco do muñeiro de Ollares tamén lle dixo un día a minha madriña Aurora da casa do carpinteiro de Circes que quería envellecer o seu lado.
¡Que bonito!

14 comentarios

antonio asorey -

que son os meus avos

dorvisou -

¡Que sorpresa máis grande!
Este mundo da internet si que é un pañuelo. Podes deixar todos os comentarios que queiras, será un pracer leelos.
Quérovos moito a todos e xa me poñerei en contacto contigo.
Aburiño

ollar -

Gracias por este homenaxe que lle dedicas a meus avós. Sólo ti consegues que teu padriño se digne a poñerse diante de unha camara e sorrir. Tes algo especial para eles. Bicos para ti, para Maribel, Uxio e Iria. Vosa prima Laura.

pppnas -

Lembrome del coma se o estivera vendo..eu de pequerrecho estiven en Ollares unha parella de anos.

dorvisou -

Non son apelidos populares, son "títalos" nobiliarios. Un dos máis curiosos que coñezo e o dunha veciña que se chamaba Angustía de marica.

Por certo, ¿cando voltará a deleitarnos cos seús maravillosos relatos?

Títalo -

Seguro que vostede, Paco Penas de Dorvisou, estará de acordo no fantástico dos apelidos populares. Ben valen un estudio.

Dorvisou -

A verdade é que en poucas cousas se pode medir tanto a forza do amor como nunha mirada.

Princesa Fiona -

A máis grande ollada de amor que son quen de atopar segue sendo a dos meus avós, pasan dos oitenta e é espectacular

Dorvisou -

Sabemolo moi ben quen fixemos oposicións a elo.

dorvisou -

Gracias Xisbe.
O máis triste é ver como se vai achicando o verbo. Un home de mil batallas ganadas e outras tantas perdidas que co tempo só mira o ceu en silenzo..

dorvisou -

" Al otro lado me dijeron
los viejos se van convirtiendo en árboles
viejos también sin hojas en el lado del sol
aguardando sin saber que, mudos.
Pero súbitamente un árbol cualquiera
siente subir dentro de el la savia de un sueño
al borde de la muerte ya, pero todavía
tibio como la leche de la madre.
El sueño va subiendo por las venas del árbol
una vida entera que pasa
hasta hacerse pájaro en una rama
un pájaro que recuerda, canta y se marcha
poco antes de que todos los árboles mueran.
Si yo me hago árbol viejo al otro lado del río
y me toca ser el árbol que recuerda y sueña
puedes estar bien segura que soñare contigo
con tus ojos grises como el alba
y con tu sonrisa
con la cual se vistieron los labios de los rosales
en los días más felices."

Caladinha, este poema de A. Cunqueiro é un pouco longo para un comentario pero coido que merece a pena telo sempre presente.

peke -

O malo é que hai xente que non se concede esa oportunidade. Eles o perden... :)

xisbe -

Longa vida con boa saude para os teus.

caladinha -

Chorei fai dous días pensando na beleza desa idea, mentres vía "lugares comunes".

En canto ós brocos, algo deixei entre os toxos e as mimosas.