eu TaMéN SeMPRe FuN CaMaReiRo...

Fai uns días, no blog dun amigo, atopei un deses enlaces que dan resposta a moitas preguntas que me fago ao cabo do día.
Ser Kama-eros é ser un mundo de cousas, ter un mar de sensacións vividas e soñadas. Sensacións de haber compartido mesa e mantel con mil famosos, sensacións de haberse enamorado de tres mil mulleres e deitado con cinco mil. Sensacións de ter un millón de amigos, de haber estado algunha vez en Lisboa,Londres ou París, de haber leído sete veces Ulises de James Joice, a divina comedia de Dante ou mesmo collido unha boa melopea de viño con Bukowski.
Ser Camareiro ou non se-lo. That´s the question.

10 comentarios

[dorvisou - 25 de febrero de 2005 - 12:04]

Samo, sempre temos ánimo porque sabemos que quén "vasila" primeiro, vasila duas veces.
Agora fan cursiños de camareiros,2000 horas ou tres meses. Algúns estivemos cinco anos,non sei cantas horas son...e algúns non chegaron a saber facer unha coca cola, tiveron que darse por contentos con aprender a abrila botella.

[dorvisou - 25 de febrero de 2005 - 11:51]

Brocco, a verdade é que o noso "ofisio" está pasando por un momento chungo. Os cociñeiros están a facernos sombra coa sua esmerada laboura e por outra parte poucos empresarios apostan pola creatividade no restaurante,todo por non ter máis e cualificado persoal porque alñgunha cousa máis si poderíamos facer.A nosa función coñecese en termos coloquiais como a dun transportista.
Un saúdo.

[Samo - 21 de febrero de 2005 - 12:09]

camareiros... por que sempre teñen ánimo pa vasilar ao persoal??? fan un cursiño??

[Brocco - 10 de febrero de 2005 - 14:06]

Pódese aplicar ó termo 2teleoperadora"? ;)

[dorvisou - 18 de enero de 2005 - 01:08]

Recórdome do home,non do nome...(cousa intranscendente)

[peke - 18 de enero de 2005 - 00:04]

Non recordas o nome, pero recórdalo a el. Abonda.

[dorvisou - 17 de enero de 2005 - 20:36]

Eses camareiros dos que falan eran testigos de que os nenos se facían homes. Hoxe moi poucos aguantan quince ou vinte anos no mesmo sitio. Eu sempre me lembro dun home que traballaba no torre esmeralda, unha churreria da Coruña que abría toda a noite. Alí íamos as cinco da manan a comelos churros e aquel home era todo un personaxe. Non recordo o nome.

[pepe penas - 17 de enero de 2005 - 19:21]

Os camareiros son coma pozos acugulados de experiencias e sabenza. En Santiago lembrome de un camareiro que xa pasaba ben dos setenta anos, sempre coa sua paxarela;era moi coñecido polos estudiantes; ademais de facerlles prestamos namentras non chegaban os cartos dos pais, sabía de moitas cousas. Dunha vez preguntaronlle cal lle parecía a millor maneira de decompoñer a agua para así poder separar o osixeno do hidroxeno.
Vos sabedes que as moleculas do hidroxeno son mais pequenas cas do osixeno ¿non?
Pois e moi doado: furades un caixón con buratos pequenos por debaixo, enchedelo de auga e como as moleculas de osixeno son meirandas cas do hidroxeno, unhas quedarán no caixón e as outras pasarán polos buratos. Chamabanlle Dn. Alfonso e era amigo de todos.

[dorvisou - 17 de enero de 2005 - 16:36]

¡Muller, ser camareiro é algo máis que unha sensación!
Poderíamos falar moito deste asunto pero hoxe, hoxe chove no sur de Tenerife, fai vento e as cumbres do Teide estáb nevadas...hoxe é un día maravilloso para o meu estado de ánimo e paréceme pouco ético falar do traballo, ¿non che parece?.
Gústame o que fago anque non sei se fago o que de verdade me gusta. Ao mellor quixera ser taberneiro como Avilés de Taramancos ou algo asi.
Biquiños mollados.

[muralla - 16 de enero de 2005 - 21:16]

Encantoume a cartiña a o camareiro...jajaja.
Pero gustame máis o que tú dis do teu oficio.
Bicos. Muralla.