Moito aGRo, pouco PoP e menos aRT. A minha querida aldea de Dorvisou está a convertirse nun museo. Hórreos asolados pola indiferencia, fontes esquencidas no tempo, muiños sen fariña nen relón, corrupiñas e corredoiras tupídas de silvas e toxos...e o vello barreiros de Jaime Do Souto sen vida á sombra dos sabugueiros.
Que será, será... daqueles jichiños da minha aldea que sempre estaban en prol do progreso. Que se hai que facer unha pista, faise, sempre que non pase polas minhas leiras. Se hai que poñer unhas torretas de alta tensión para que pase a luz, que ás poñan, pero nas jicholas dos veciños, eh. Se fan falla contenedores para ó lixo, sen problema, mais non diante dos meus fuciños. Esos que sempre andaban decindo , eu teño, eu teño... e cando chegaban as festas da aldea decian: ¡eu que carallo vou ter! que paguen os da costa dos arrieiros, que esos si que teñen. Vivir para ver.
Vivir na aldea sempre conleva unha serie de atrancos. As distancias e os camiños que non separan das vilas fan que, ás veces mesmo haxa que deixar voar a maxinación para buscarlle unha solución a calquer problema. Polo menos esto foi o que fixo o meu amigo cando tiña que cortala herba do seu xardín e non estaba pola labor de perder un día para ir mercar unha maquiniña desas tan xeitosas que venden por ahí. Así que, Como ben podedes ver na foto, colleu unha armadura de ferro, acoploulle un taladro, un disco dunha rebarbadora, un interruptor para acender e apagar e a traballar que son dous días. Hai mentes prodixiosas que non se oxidan por estes lares, ¿non vos parece? Saúde e terra.
O leiteiro aproveitou que non estaba a nae para decirlle a nena ¡Has decirlle a tua nai que non lle bote auga con lixos ao leite! E a nena coa boca chea de inocencia espetoulle: ¡Non ho, a mamá sempre lle bota auga sen lixos, que a colle da billa!
O estroupelo dos ratos polo faiado, O pim, pim, pim da pingueira na vella palangana, ou mesmo o tic, tac, tic do reloxio de parede que ía tocando as horas para delongar o meu sofremento. Fora, no mundo, o misterio da noite. Dentro, na casa, só un corpo de neno,sen folgo, teso co medo. Chovía e zoaba o vento...
Fenosa, Engasa, Redesa...e nosa señora do Rendal. Encoros, minicentrais a moreas e os nosos montes posuidos polo máis eólico soño Quixotesco. ¡Que non Sancho, que non son muiños de vento!¡ Son os xigantes de Endesa...! ¿A onde iremos parar?.
Estripeiros, abruñeiros, toxos e mimosas, hedras que gavean polas árvores ou mesmo muruxas, herbas do pito, herbas das almorranas, herbas da fame, herbas da rábia, herbas de namorar, herbas do cego, de ferro, do demo, do sapo... e ata herbas de fumar. Mais a paisaxe está triste porque lle faltan esos "dinosaurios en perigo de extinción" que son AS VACAS.
Escoiteille decir a minha nae que agora nas aldeas, hai xente que vai os enterros como se fosen a unha voda. Quero entender que se refería o vestiario.
Fiz de mim o que não soube, E o que podia fazer de mim não o fiz. O dominó que vesti era errado. Conheceram-me logo por quem não era e não desmenti, e perdi-me. Quando quis tirar a máscara, Estava pegada à cara. Quando a tirei e me vi ao espelho, Já tinha envelhecido, Estava bêbado, já não sabia vestir o dominó que não tinha tirado. Deitei fora a máscara e dormi no vestiário Como um cão tolerado pela gerência Por ser inofensivo. E vou escrever esta história para provar que sou sublime...(F. Pessoa)
Os armadanzas liberan os seus corpos das toxinas da herba seca.
Despois dunha curta folganza pola terra escomenza aquí unha nova andaina polo blogomillo. Un feixe de novas fotos esperan no caixón da memoria. A maioría delas posuidas por un avezado instinto de perpetuar o espíritu do movemento Agropop-art, meténdome en pendellos na procura de vellos apeiros da labranza ou mesmo nos porrales das veciñas na procura dunha leituga en topless ou do xaramago encantador. Bueno, xa vos contarei...