CoNXuRaDa DoS MeuS aMoReS
Xa nalgunha outra ocasión celebrara o meu cumpreanos durante un longo tempo. Este ano, abonda con decir que os cumprin o día catro e aínda onte estábamos de festa.
Galiza Calidade
D. CaRNaL...
Resulta que cando xa ninguén se acorda dos carnavales, no sur de Tenerife aínda o seguimos celebrando. Fora de tempo, si... pero deste xeito, Tamén disfrutamos dos de Santa Cruz ou dos de Puerto de La Cruz, que foi onde tocaron este ano.
E hoxe para despedir a D. Carnal fixen un cocido galego que a pesar da resaca dun Domingo de celebracións, da calor e de certos perxuicios dalgunha xente as partes máis xelatinosas do noso querido porquiño, foi todo un exito.
E como non teño fotos do tenderete, anque pareza increible, acompaño o post con esta foto que saquei onte no coso, e que me parece moi ilustrativa :-)
Bicos e apertas.
Os MeuS TeSouRoS...
Dous queixo dende ao pe do Farelo
Unha garrafa de viño, coa xenerosidade de Alexandra
E na procura dalgunha larpeirada máis, pois aínda non perdo a esperanza de comer tamén un anaquiño de empanada de berberechos da ría de Noia :-)
Agradecido, moito obrigado...
SoRTeo TRaSTe GaLeGo
O meme do traste galego, un fenómeno da rede que traspasou ríos, montes e fronteiras, florece no día no que os galeg@s deciden o seu destiño político durante os próximos catro anos. Decidir é un decir, logo chegaran outros apaños.
Eu xa teño o resultado do sorteo do meme. Non foi antes porque os Sabados, a azafata do concurso non madruga , pero para poñerlle un pouco máis de suspense, deixovos que vexades o video prometido.
Parabéns @ afortunad@
O CaNTeiRo e a PoNTe De ReMeSQuiDe
Eu penso que ás veces tanta burocracia non é cousa boa. Antes as cousas facíanse doutro xeito, chegabas ao bar e alí mesmo tiñas a D, Manuel para pedirlle favores á eito. Pero agora, con tantas cancelas e protocolo, xa non se fan pontes en quince días, a non ser que estés rexistrado no facebook e lle deixes unha mensaxe no muro de Anxo Quintana.
Meme das Larpeiradas
Xa tiña pensado facelo, pero agora que o raposo me fixo unha invitación oficial, imos a elo.
Como todos sabedes as condiccións son as siguentes:
- Ao recibir o meme, engades o lote que vas a sortear no teu blogue.
- Envia-lo a tres persoas
- E o dia 28 de febreiro realizas o sorteio, dando a coñecer o afortunado no blogue e rematando, claro está, enviando o producto ao gañador.
Eu, que vivo en Tenerife, tiña pensado sortear algunha delicatessen chicharreira, pero como a palabra larpeirada aínda me transporta ao berce das minhas primeiras sensacións, vou sortear o día 28, unha pequena degustación de productos galegos e albariño das adegas Castro Brey da parroquia de Camanzo, no restaurante O POTE de Piloño, Vila de Cruces.
O número de cada un será o que lle corresponda por riguroso orden dos comentarios, ( PRIMEIRO COMENTARIO = Nº 1... ). O número afortunado sacarao do saco a man inocente da minha queridiña Iria, deixando o resultado ao día siguente no meu blogue e xa que non vou facelo diante dun notario, acompañareino dun pequeno video do momento para dar creto do acontecemento.
Agora ben, se o afortunad@ estivese casado ou en relación, aceptaría que viñese acompañado, só coa condición de que nos soporten como anfitrións a min e a minha compañeira :-).
A oferta tamén se ampliaría a un pequeno recorrido por algún belo paraxe das terras do Deza, sendo parada obrigada na minha aldea de DORVISOU e tamén na SOLAINA DE PILOÑO Unha das condicións imprescindibles para concursar é que todos participen do traste galego.
As datas? O último fin de semana de Xuño ou a primeros de Xullo, unha vez que coñeza o afortunado xa concretaremos detalles.
E, cumprindo co mandato vou nominar a unha galega de conta PRO.... LA CAJA DE LOS HILOS (e digo galega de conta pro, porque para ser galegos fai falta algunha cousa máis que nacer na Galiza, como decía Castelao, e ela, anque non naciu na Galiza, ten esa cousa...) A Manolo, non o vou a nominar, non se pode facelo dúas veces detrás da mesma porta.
2ª nominación, porque sei de boas fontes que estivo coqueteando co meme pero aínda non se decidiu, PORTO DOS ESCLAVOS
E a terceira entrega, aos premios galegos, vou nominar a NINSESABE, por moitas razóns, pero unha delas é que teño contas pendentes con el :-)
Eu xa apostei polas larpeiradas de Paideleo, Manuel L. Rodríguez, o blog de L&M, Chousa da alcandra, Zeltia, Disfruta da vida, Dende Areas cara a ponte, Mencía, La vida a cuestas,
Ao pe do farelo, Morrocantando,
Cuspe de Pita, La caja de los hilos Artabria ...e seguirá
AmOr SeRRaNo
Que ninguén se perda este drama de sexo, sangue e chourizos. Posiblemente non sexades capaces de volver a comer chourizos de Lalín na vosa vida, pero aínda así, merece ben a pena.
O feito de que fose rodada na Comarca do Deza, nun principio, non debería ser motivo para que sexa mellor que outras. Pero tampouco ninguén dixo o contrario :-)
Ah, e por si alguén aínda non coñece ese cineclube do audiovisual galego, aquí deixo o enlace para que vos rexistredes e disfrutedes dunha boa lista de interesantes cortometraxes.
O PoTe De PiLoÑo
O Mesón Restaurante " o pote " de Piloño é un dos meus referentes gastronómicos. Unha casa onde, ademais de reanimar corpos debilitados, reconfortan o autoestima e aguilloan o instinto da amistade.
Eu, cando chego a Piloño xa teño fame. Unha fame de raras sensacións. Os poros da pel ensanchan a minha felicidade facendo de sumidoiro cara aos sentidos. Se chove, chove, se fai sol, fai sol...
Peixe da ría e marisco do cortello, leitugas e cenorias da súa horta, filloas recheas de melindres e tentadores viños de pecadores bacelos. Cociña tradicional feita con ideas modernas.
Máis unha dos grandes tesouros que acaudala este facenda reside na nobleza humana de quen o goberna. Fai uns cantos anos forón Luis e María quen poñeron a primeira pedra do santuario. Na hora da comida, María metíase na cociña e luis, lito na man, servía con certa maestría. Despois, nas horas mortas, carretilla, pedra e cemento...
Hoxe, é X. Luis e Maribel quenes están ao frente do negociado. Xuventude, profesionalismo, ilusión, moito traballo...ingredientes suficientes que fixeron florecer, nesta terra de Piloño, outro oasis no deserto
Asi que xa sabes, antes de ir ao médico, proba coas recetas do mesón " O POTE" e chama ó 986 56 61 08 para pedir cita.
Para chegar podes facelo desde Santiago por Boqueixón, Ponteledesma, Camanzo...
Desde Lalín por Vila de Cruces...ou por Silleda a Vila de Cruces...ou A Bandeira, merza...
Desde Arzua cara á Dombodán, Portodemouros, Carbía...
SaúDe MeNTaL...
Así desta guisa, rematamos o día grande do Corpiño, ao abeiro do río Arnego en Tuiriz, nos lindes das terras de Aquam Latam.
Foi unha prolongación da festa para o corpo. Unha sesta marabillosa, nun marco incomparable, onde recuperamos a enerxía positiva... ¡abofé que si!
Tamén é certo, que de saber estas cousas, non alcanzaríamos o nirvana, jaja
THe eND...
Unha das cousas que máis boto en falta na minha vida é unha experiencia relixiosa, porque aquelas tardes das catequesis dos Domingos, non deixaron de ser un preludio das ultimas tardes con Teresa. Os primeiros escarceos amorosos, os primeiros pitos de fume, os paseos na lambreta pola Piñor abaixo... e sobor de todo, aquela desgarradora e tentadora sensación de transgredir a "graza de Deus" detrás das rapazas,despois de confesarse os primeiros venres de cada mes.
Agora, que xa choveu de carallo, só me importa a espiritualidade da carne... que como lin nun blog fai uns días," Deus non precisa de intermediarios", que cando quere falar comigo, baixa ao cabo da horta e aprétame as carabillas.
Voume a dar un baño...
O meu corpiño...
Cando alguén, postulado en certas crenzas relixiosas, atina a autodenominarse crente non quere dicir que os outros non o sexamos nen creamos en nada. Nun estado laico non podemos ser menos que tolerantes e respectuosos con todo aquelo que se move ao noso arredor. Por todo iso, gustaríame deixar claro que apesares da frivolidade coa que tratei este tema do santuario do Corpiño quero ser moi respectuoso cos devotos do santuario..
No meu caso, pásame o mesmo que co plan de xubilación, como non o teño claro, prefiro telo conxelado :-)
Aclarado este tema e despois de traballar hoxe catorce horas sen recreo mesmo estou pensando en facerme beato, pero do santo Job :-)
Un bicos, meus.
Só FoToS...
TRaNSGReSióN
MeRCHaNDiSe
PaRoXiSMo DoS SeNTiDoS
Coido que xa o dixen en algunha ocasión, na minha cabeceira teño sempre un caderno amarelo para mergullarme no trasteiro dos humanos. Salvador Pániker é un tipo raro. Un home que nos seus diarios sempre nos deixa a idea de que o mundo está cheo de moitas máis cousas do que o noso cerebro pode chegar a entender. Un cerebro que só é capaz de discenir certos coñecementos a partires de uns valores iniciais de supervivencia e quedando fora do noso entendemento un infinito campo escuro.
Eu non sei que pensar...menos mal que isto aclaroume moitas cousas porque xa estaba pensando que o meu cerebro estaba á monte.
ESMoLaS e FiNaNZaS No CoRPiÑo...
Díxo o meu amigo Manolo de Turces, despois de visitar o centro de finanzas da nosa señora do meigallo, ¿ non coñeces o timo da estampita?, pois eiquí, no Corpiño, parece que o teñen legalizado . Ti daslle un puñado de maravidis e eles unha estampiña...
O VaTiCaNo GaLeGo...
O santuario da nosa señora do Corpiño erixiuse con licencia do Vaticano nunha pequena república onde á conta dos parvos coma min, sanean as maltreitas contas da igrexa.
Eu non fun ao Corpiño empurrado pola minha empanada mental. Non, eu sempre vou ao Corpiño seducido polo morbo que me dan as festas onde se mestura o pagá e o cristiá, a curiosidade e a devoción, a música é a procesión, o pulpo e o churrasco...
Deseguida se dou conta delo o famoso cura do lugar porque cando entrei na igrexa, as nove da manán, colgando do peito a minha cámara de fotos, apuntou ben clariño e alto "que aquelo era un lugar de culto e rezo e que por iso, os curiosos estarían mellor fora". Un pouco máis tarde, aproveitando da omnipresente garda civíl, intentou intimidarme ao pedirme polo baixiño que deixara de seguir disparando.
Aquel desmedido interés cara á minha persoa escomenzou a intranquilizarme, e moito máis despois de escoitar nunha taberna do lado, que ata os cans máis ruíns fuxían cando avistaban ao cura
Continuará...
