NeN Pais SeN FiLLoS NeN FiLLoS SeN PaiS

Durme meu neno, durme
sen mais pranto,
que o tempo de chorar-e
vai pasando.
Que a terra na que vives,
non quer bágoas,
percisa homes inteiros
pra libertala.

(Fuxan os ventos)

4 comentarios

[Paco Penas - 25 de abril de 2008 - 10:44]

Pepiño de Candido, queres dicir que disfrutaban xuntos da natureza... ¿non si?
Tempos de miseria, de sacrificios, moitos máis na casa do Penas o jrande que na dos Candido. Eu penso que aqueles tempos tamén tiñan outras cousas boas pero ás veces a fame o ensombrece todo, meu amigo.
Unha aperta de irmandade.

Pedriño, o pai tamén é fillo. Neste caso, só quería comprobar se o meu fillo era de carne e óso ou estaba feito de arames e cemento.Estremeceu, si señor, e derramou bágoas sentidas que axudan a medrar.
Apertas con bímbios.

Graciñas thirthe. Esas mans son o sustento, os folgos da vida para os nenos. Poucas cousas poden penar tanto como saber do sofremento dun neno.
Moitos bicos e graciñas polas túas visitas.

[thirthe - 25 de abril de 2008 - 10:13]

moi logrado, noraboa!!

gústame todo, pero máis esas mans grandes que aferran aos nenos:-)

[paideleo - 24 de abril de 2008 - 00:33]

Hai momentos que non se sabe se é o pai ou o fillo.
Mui bo traballo.

[pepe penas - 23 de abril de 2008 - 23:49]

Ramón de Cándido, o meu pai, andivo co Penas "O grande" serrando pola Devesa.