iNoCeNCia PeRDiDa

Estaba a avóa sentada, a sombra, na eira,
léndolle un conto dunha princesa triste a súa neta.

"Había unha vez unha princesa que sempre estaba moi triste . Unha princesa que non tiña palacio nen vestidos de Pertegaz... nen sequera atopaba un "bobón" do que namorarse"

E a rapaza nun xesto consolador díxolle:
- Non te preocupes avóa, que os contos non son verdade.

e a avóa clavou a mirada no horizonte e murmurou polo baixo
-¡ que tempos aqueles de María Castaña!

4 comentarios

[dorvisou - 27 de septiembre de 2004 - 00:32]

Moitas gracias, muralla. A nena tivo a sorte de herdar a beleza da nae e a intelixencia do pai...jeje.

[muralla - 25 de septiembre de 2004 - 21:10]

Desde luego la niña es una preciosidad, y seguro que la cosa viene por la compañía ¿a qué sí?
Un abrazo rapaz,y enhorabuena por el traballiño

[dorvisou - 23 de septiembre de 2004 - 01:58]

Para pintar un neno hai que facelo con moito cariño, decía Gloria Fuertes.
E para facelos bonitos tamén hai que "darlle", con moito cariño. De todolos xeitos, non lle estaba só aquela noite na casa, había alguén máis.
É un encanto de nena... e non lle vou contar máis porque me mollo todo.

[peke - 22 de septiembre de 2004 - 20:45]

¡Es un mentirán! Non sei se anoxarme contigo ou deixalo correr. Así que ti eras o que non sabía facer nenas bonitas, ¡eh! Poi caralliño, para non saber qué lindiiiirrrma che saíu esta.
¿Ou vas negar que é filla túa? ;)