HouBo uNHa VeZ...

Nun tempo houbera alí, xa se sabe, árboles, herbas, flores. Chovía. Verdeaba a tona da terra. Abrollaban asa froitas e os froitos. Facían o seu niño e cantaruxaban merlos, papuxas, estorniños... Ían e viñan as bolboretas e, no xergón de follas murchas que amarelaban o chan no Outono, rebulía por veces algunha cobreguiña rebuldeira ou solazábase un lagarto arnal.



Pero onde el vai que as cousas foran así. Só o recordaban con morriña, os máis vellos, que andaban a contalo unha vez e outra e a doérense do que logo sucedeu.
Todo ocorrera en poucos anos. Aconteceu que calquera podía facer unha casa. Calquera podía estarricar paredes contra o ceu...
Texto:Xosé Neira Vilas, (o home de pau-1998)

5 comentarios

[dorvisou - 15 de marzo de 2005 - 00:37]

Eu non tiven a sorte de ter unha asinatura de galego nos meus tempos de estudante. Fai uns días estiven ollando os dun sobriño e de veras que sentín pena delo. Memorias dun neno labrego foi o meu primero catecismo.
Un bico.

Peke, a min tamén me encantan moitas cousas que ti fas e das que sempre aprendo algo.
Outro biquiño.

[peke - 14 de marzo de 2005 - 16:19]

Xa sabes que me encantan as túas fotos. Estas son soberbias.

[machi - 14 de marzo de 2005 - 14:58]

Neira Vilas foi todo un referente na literatura galega nunha xeración, nos primeiros anos nos se empezaba a estudiar a língua era lectura obrigada, aínda parece que oio o son das zocas do neno labrego pisando a aldea. recomendo visitar a súa fermosa biblioteca en Gres.
un saudo

[dorvisou - 14 de marzo de 2005 - 02:30]

Memorias dun neno labrego foi un libro que recibín das própias mans de Neira Vilas como premio a un traballo manual que nen o fixera eu, fixérao meu avó, unha cucada de arado de pao.
Hoxe ao espertar, púxenme a ler "o home de pao" que era o único libro del que me faltaba por ler e cando cheguei a este texto deseguida viume a cabeza esas fotos. Así deste xeito naceu o post, sen cesárea nen dores.
Bicazos muralla.

[muralla - 13 de marzo de 2005 - 22:27]

Preciosas fotos pra un precioso texto.
Gústame moito Neira Vilas. O primeiro que lin del foi Memorias dun neno labrego, que me encantou...
Bicos. Carmiña.