Blogia
DoRViSou

o SeGReDo Da FeLiCiDaDe

- Ecce Home
<center>o SeGReDo Da FeLiCiDaDe</center>
Tanto se amaban, que se atormentaban continuamente.
Demasiado amor é incompatibel coa felicidade.
Felicidade e amor en grandes doses non pode misturarse.
Non caben xuntos no pequeno vaso do corazón.
Un vaso o corazón que derrama o sangue
se ó enchen máis do que aturar naturalmente pode.
Quizais un amor cativo e unha felicidade altiva poden convivir. Ou quizais un amor excelso e unha felicidade subalterna...
TANTO SE AMABAN, QUE SE ATORMENTABAN POR CALQUER COUSA...
MAIS SEN TAXA SE AMABAN AMBOS,
E NINGÚN DOS DOUS PODIA SER FELIZ.

Despois de ler este poema do mestre Carvalho Calero, senteime ó carón da minha compañeira e quedámonos mirando como nos medraban as unllas dos dedos dos pés.

18 comentarios

xisbe -

Dá que pensar e ficar calado.

dorvisou -

peke, de Ahí aqueles versos que decían: ama, cala e atura.
Do amor xa falaremos outro día.
Moitos bicos as duas

peke -

Pois non che me gusta nadiña o poema de Carballo (en xeral non me gusta moito como escritor), e por riba, non vexo que teña excesiva razón neste tema. Pero, en fin, cadaquén fala da feira segundo lle vai nela e teño entendido que el casou non coa persoa escollida por el, senón escollida polos pais. Así se explicaría o tal poema (non se consola quen non quere).

muralla -

Parece o mellor retrato de unha felicidade donde o amor está na medida xusta, es a dir que encontrou o equilibrio e pódese permetir o luxo de esperar en silencio algo tan raro como ver como medran as uñas dos pes. Enténdote, porque eu tamén o fixen alguha vez...
Unha aperta. Carmiña

dorvisou -

Xa sei que non é moi romantico mais como arroutada sirve. Sentarse a mirar como medran as unllas dos dedos dos pes tamén pode ser unha metáfora do amor, de sosego, de paz interior...
Digo esto porque haberá algunha criatura que poda pensar " Home, mirarse os pés non ten moito xeito a non ser que haxa algunha inclinación fetichista"