NoN oS eNCoRoS Do Rio ULLa

Ainda agora, cando miro esta foto parece como se a minha memoria fose capaz de fabricar olores, como se rescatara da caixa do rexistro aquelas estampas de cando o meu pai chegaba a casa e abría o cesto para ensinarnos aquelas troitas sobor duns fentos verdes, que cheiraban a frescura, a vida...
Un pouco máis tarde él mesmo, tixola, tesoiras na man, se dispoñía a fritilas con un pouco de unto
para unha maior comuñon dos nosos sentidos.
Ás veces penso, que se suicidou porque escoitara falar de que o paraiso dos pescadores de troitas do rio Ulla
ía desaparecer,debaixo das augas, dos malditos encoros...

4 comentarios

[Paco Penas de Dorvisou - 21 de octubre de 2005 - 04:11]

Eu lembro que quentaba ben o aceite e botáballe un pouco de unto para fritilas troitas, aquelo era un manxar de deuses.
Benvida Caladiña.

[caladinha - 19 de octubre de 2005 - 12:16]

Neste caso era meu tío, quen chegaba co cesto e a cana e nos poñía a miñá irmá e a min a apañar miñocas debaixo das pedras.
Volvía á noite, fritíanse. Lembro ben o cheiro, aínda que non me tocou vivir o unto.

[Paco Penas de Dorvisou - 18 de octubre de 2005 - 11:59]

Amigo Pedro, o home xa anda na procura de vida noutros planetas, debe ser que a este pouco futuro lle auguran. A realidade dos nosos fermosos rios é horrenda, chega con botarlle unha ollada a esta radiografía do Ulla.
Unha aperta.

[acedre - 18 de octubre de 2005 - 04:18]

Non sabia eu que ao final ian facer o encoro ese.
Non aprenderan nunca.
Saudos.