MuNDo RoSa...
Este pasado fin de semana chegou unha parella a comer ao restaurante. O meu comportamento cara á eles foi o de sempre , como cando teño que recibir alguén que non coñecía denantes. Saúdos reverenciales, ollares aterciopelados, sorrisos académicos e xestos ortodoxos… de aljo teñen que servir tantos ano de exercicio...dijo eu tamén, ¿ou non?
E xa ao remate do xantar, no doce tempo doce, confesáronme a súa dualidade, ao decirme que fai dous anos que siguen o meu blog pero que non acadaron localizacións ata fai uns días, que só sabían que vivía e traballaba nos Cristianos e que lles fascinaban as minhas fotos e o meu xeito de arroutar. Esto non queda nesto, tamén traían, comerán mal ou comeran ben, un agasallo para min. ¡Que ben me sentin!
Que deus vos teña na gloria e moitos anos na terra, Grazas, Alba e Antón, grazas
5 comentarios
Ninsesabe -
(Vou poñer, tou niso, unha invitación para ti no meu currunhco. Tes que perdoar o atrevemento, pero penso que tes moito de mestre. Dijo eu ¿Ou non?)
Paco Penas -
Paideleo, vostede que xa intentou abandonar o blog nalgunha ocasión sabe ben do que falamos.
Pepiño, fai uns días entrou un galego famoso no restaurante berrando ¡viva Dorvisou! ¡Viva Dorvisou! e os meus compañeiros quedaron pasmados...só lle podo dicir que a súa nai chámase Isolina, jeje.
Mira, os letreiros meréceno máis aqueles que rozan os ruleiros e sachan as hortas, que son quenes verdadeiramente manteñen a nosa aldea viva. Nós somos poetas e desertores do arado:-)
Apertas e bicos a todos.
pepe penas -
Pois algún dia alguen poñera un letreiro que diga:"Paco Penas levou a Dorvisou polo mundo e tamén llo ensinou aos Cristianos"
Unha aperta.
paideleo -
peke -