A verdade é que me de deron ganas de quedar nas portas daquel guachinche en Ifonche...
Posiblemente me ganara a vida moi honradamente facendo retratos aos turistas e comendo escaldón, garbanzas, coello en salmorejo e bebendo viño do país.
Acabo de rematar de ler BLOC, esa criatura que, baixo a batuta do mestre Xavier Docampo, está dando os seus primeiros pasiños cara ao xardin das bolboretas.
Unha revista de arte e literatura infantil onde se refliten con moito acerto, as luces do pensamento dos artistas invitados e a sensibilidade dos redactores. Unha revista que me trouxo á memoria vellas reminiscencias daquela “bíblia” dirixida por Manuel Rivas nos anos noventa e que se chamaba Luces de Galicia. Unha revista que aínda me parece que estou buscandocada vez que me achego a un kiosko deses, cando vou pola Coruña. Claro está, que a vocación de BLOC é moito máis globalizadora, e mesmo Paco Vázquez non dubidaría en mercala no Vaticano ao estar escrita en español e inglés :-)
Unha das cousas que non deixa de ser curiosa e o mimetismo da súa publicidade, esa capacidade de integración das ilustracións para disfrutar dunha armonía paisaxística ao longo do recorrido.
Un BLOC de entrevistas, artigos, reflexións e fotografía que, nun alarde de intelecto, ven a demostrarnos unha vez máis,que ser artista e ser neno é cousa moi seria.
Este pasado fin de semana chegou unha parella a comer ao restaurante. O meu comportamento cara á eles foi o de sempre , como cando teño que recibir alguén que non coñecía denantes. Saúdos reverenciales, ollares aterciopelados, sorrisos académicos e xestos ortodoxos… de aljo teñen que servir tantos ano de exercicio...dijo eu tamén, ¿ou non?
E xa ao remate do xantar, no doce tempo doce, confesáronme a súa dualidade, ao decirme que fai dous anos que siguen o meu blog pero que non acadaron localizacións ata fai uns días, que só sabían que vivía e traballaba nos Cristianos e que lles fascinaban as minhas fotos e o meu xeito de arroutar. Esto non queda nesto, tamén traían, comerán mal ou comeran ben, un agasallo para min. ¡Que ben me sentin!
Que deus vos teña na gloria e moitos anos na terra, Grazas, Alba e Antón, grazas
Mucha suerte en tu nueva aventura y recuerda que los amigos de mis amigos son amigos mios también...no sólo las amigas:-)
Ojalá tu ilusión siga siendo la misma que tenías cuando empezaste tu fotoblog y recuerda siempre... que el destino baraja pero somos nosotros los que jugamos. Al final, se perderá un buen cocinero pero ganarán las fototecas
Salud y muchas fotos.
Nós xa estamos resabiados. Aceptamos como normal o goberno da mediocridad.
Pero o neno galego que aínda non naceu tómase tempo para reflexionar.
Mira polo ollo da pechadura, colle medo, e agóchase nun recuncho do faiado onde se fai invisible.
-¡ Anda, ho! Sae de aí.
-Non quero nacer.
-¿E logo por que ?.
-Non vexo porvir.-Veña, ho, sae, que xa falaremos con Cacharro...
Miradas cruzadas e impasibles ao tempo.É curioso e non deixa de ser importante, como Fraga, agora que recuperou a libertade de dicir que o lle peta volve a removela merda .Importante, porque deixa moi claro, se alguén tiña dúbida, que había dentro dese espantallo vivente ou intérprete comediante.Nestes momentos da minha vida non me interesa a política pero non podo pasar dela. A realidade da noxo e máis que o escomenzo de algo novo parece o fin da terra.¡Joer, como me levantei hoxe!
Vejo melhor os ríos,
Se digo que me metín no coche e me caía auga no pe ao pisar o freno
ou mesmo unhas pingueiras na cabeza, alguén esta no dereito de pensar
que Paco Penas de Dorvisou ten un descapotable.
Pero se digo que só chovía dentro do coche porque fora xa escampara...
¿De quen se pode rir un só senon é dun mesmo?
Unha terra árida e pedregosa, propia de lagartos,
onde hoxe a choiva se consumou en arte.
Vivo no país dos sin paraugas...