OLLARES DUN TEMPO

A vida xa non é unha festa onde se divirtan os pobres máis que os ricos.
Parece ser que houbo un tempo onde home construía o seu propio paraiso a partires do seu propio pensamento.
Era eu un adolescente, agora xa son un adulto...teño que ser razoabel.

5 comentarios

[peke - 09 de agosto de 2004 - 15:33]

De cando en vez os nenos agradecen ver comportamentos toleiráns nos adultos. Sérvelles de esperanza. :)

[dorvisou - 09 de agosto de 2004 - 03:00]

Caladinha xa teño a formula da pobreza: -x-=+(-).
Peke: ¿probou vostede ser rica?.
Claro que se nos permite de cando en vez ser tolitates. Sempre que non haxa nenos diante, eh.
Por certo, teño que decirlle que me encanta como ordea as palabras e tamén pedir perdón polos castelanismos que me deixan co cú ao aire tantas veces...e que eu pensaba que se decía aparexar e resulta que non, dise aparellar. Xa me entende.

[peke - 08 de agosto de 2004 - 15:34]

Por certo, a foto estupenda (coma sempre).

[peke - 08 de agosto de 2004 - 15:33]

¿E por que raios os adultos temos que ser razoables? Supoño que se nos permitirá de cando en vez ser tolitates. ¡Que carafio! :)))

[caladinha - 08 de agosto de 2004 - 12:41]

"Miña nai como era probe
fixo as papas nunha ola,
eu como son fillo dela
o que é rico que se foda!"