SONS DA NATUREZA
Os recordos ían sacudindo as emocións e as palabran esbouraban dentro de min co lume da paixón.
De súpeto escomencei a berralas, a cuspilas fora... eu miraba ao ceu e decía:
¡sobreira, aloumiño, abrigadoiro!
E as palabras aínda quentes batían nos valados do mundo para convertirse polo eco en múseca, en melodía...
8 comentarios
Princesa Fiona -
dorvisou -
¿Por onde andará vostede para botar de menos as cousas da terra?
Princesa Fiona -
dorvisou -
caladinha -
dorvisou -
e o río que molla os meus soños de neno é o Ulla ó seu paso antre Insua, Circes, Ollares...
Por certo, hai cousas que un non se cansa de escoitar. Repítete canto queiras, meu ben.
Xibe: Si, hai no meu cantar unha pequena doses de melancolia. Posivelmente esté a facerme un home...jeje
xisbe -
peke -
Xa non digo nada da foto, porque me repito coma o allo e dáme non sei qué. ;)