TeaTRo Na Rúa

. Hoxe, baixo ameaza de choiva, con frio e os cumes do Teide nevados, volvin a rúa para comtemplar ese conxunto de seres vivos deambulando, mentras pasa o tempo, cara á ningures.
Todos finxindo non estar locos e moi contentos.
¡Se os humáns non tivéramos memoria seríamos uns pasmóns de moito coidado!.

11 comentarios

[dorvisou - 27 de enero de 2005 - 20:28]

dorvisouarrobahotmail.com

[dorvisou - 27 de enero de 2005 - 20:27]

Machi, aínda teño pendente un correo. Xa ves que son un nogallán de moito coidado.
Podes enviarme o que queiras o meu correo que aparece por aquí. Ata se admiten esmolas, jeje.
Un bico e perdoa muller.

[dorvisou - 27 de enero de 2005 - 13:24]

Os nenos das aldeas non temos cibers para ir cando se nos esconcha internet.
Agora...vexo chover.
Bicos.

[machi - 25 de enero de 2005 - 11:44]

Pois a min ese ceo gris gústame, gústame tamén o galiñeiro revolto e as cousas medio "amedias..." en fin... que aí vai unha incongruencia, porque para congruentes xa estamos todos os días. por certo, queria mandar unha foto cun comentario para este blog, a onde o mando?? si é que podo??

[mad pasmada - 24 de enero de 2005 - 20:28]

Entre la historia que Pepiño contó de Don Alfonso y la de Satanaso, me he quedado con la boca aierta, pasmadita toda yo...
Preparada para un beso de tornillo de película... ;)

[siloam - 19 de enero de 2005 - 23:46]

a pues a mi me gusta "pasmarme" de vez en cuando, no tener memoria es otra cosa, muy mala, se olvida todo.

[muralla - 19 de enero de 2005 - 13:57]

Pero bueno, ¿Qué pasa hoy por aquí? ¡Alborotouseche o galiñeiro e se te descuidas méxanche por riba a ti tamén, ja,ja,ja,!
Vaya gris ten o ceo!!!
Bicos. Muralla.

[dorvisou - 18 de enero de 2005 - 01:04]

¡OÑOOOO satanaso!
Mexar polo neno non está nada ben, a non ser que o teu pau sexa unha fonte de saúde. Se aínda mexaras polas nais, polomenos poderíamos encaixalo teu relato no apartado de choiva dorada.

[San Satanaso - 17 de enero de 2005 - 21:55]

Hoxe sain a rua, nohn me quedaba outra, e cando xa tiña cen pasos dados escomenzaron os abusos viais, cousa de todo-los dias.
A saber: nai con minisaia e teta de por fora que porta neno en carricoche de artesania arxentina, parase a falar con outra nai da nesma guisa e compostura no medio da acera. Dato curioso, o home da segunda nai , miralle as pernas da primeira. As duas sabenO. As duas calan de seu.
Eu quero pasar, non podo, ven unha terceira nai, tamen co as tetas de por fora e unh neno arrastro que soio fai berrar. Eu non podo pasar.As tres falan de cousas que non veñen o caso, e non me deixan pasar.Enton saco o parato de pis disimuladamente, a o amparo da bretema reinante, arrimome a unha delas, e escomenzo a mesar porriba dela e do neno que berraba, que por certo, tiña a Varicela.
A min cairomme unhas ostias, home algo de teta tamen caio, pero o mellor e que hoxe, nos Cristianos,Tenerife a algunhas mesaronlle enrriba e elas decian que era choiva

[dorvisou - 17 de enero de 2005 - 20:40]

A caixa da memoria é intocable. Sen ela o home perdese de contado.

[pepe penas - 17 de enero de 2005 - 19:27]

Grazas a que temos memoria podemos dicir, cando nos cachan facendo o pasmón,..bueno, eu pasaba por alí..