A SaNTiaGo Vou...
O luns fixen arredor dos quince kms cargando unha mochila de nove kilos e as sensacións non son moi boas. Sen mochila, as baixadas son proporcionales as subidas pero coa mochila ao lombo os kms parece que teñen máis de mil metros. Coa mochila a resistencia aerodinámica é maior, gañas en aderência ao chan pero botas de menos o kers, jeje
Mais aínda así, quero confiar que o camiño de Santiago sexa o mellor entrenamento para o propio camiño.
Bueno, ao final, como todos, un vai a camiñar, a disfrutar da natureza, sen esperar grandes milagros pero sempre coa esperanza de ver unha luz que che sirva de guía, que che de forzas para chegar a Compostela e dar grazas ao patrón.
Xa contarei...
9 comentarios
jeans clearance -
Paco Penas -
Bicos.
Chousa da Alcandra -
(Estou estrenando ADSL!!. Así que agora xa podes meterlle pixels ás fotos das rosiñas, que poderei ver con detalle ;-)
l&m -
beijos
Raposo -
Animo e apertas.
chapi -
paideleo -
Barreira -
Saudos e forza.
Carlos Sousa -
Nunca fixen o camiño, é algo que tamén teño pendiente, pero me imaxino que os entrenamientos non terán nada que ver co camiño en si. Agora andas por andar, sin unha meta que che de forzas e gañas. Despóis será outra historia, ou supoño.
Un saúdo