PoLBo TaMéN Se eSCRiBe CoN B

Decía o inspector Carvalho que a excesiva alegría ao comer, gardaba relación directa coa propina que deberías de deixar. Que un camarero é un fino analista sicolóxico i en canto descubre o éxtasis acércachese e pídeche que llo confirmes mirandoche os bolsillos da alma e do corpo con unha complicidade de compañeiro de goce e para quén non será orgasmo, até que lle deixes o quince por cento da conta en conceuto de propina.

Eu teño clientes que non me deixan propina. Non importa, abonda que compartan conmigo a súa copa de viño.
Gracias.
Non hai de que.

6 comentarios

[dorvisou - 28 de noviembre de 2004 - 03:35]

Graciñas muralla por tantos bicos e tantas apertas.

Jaio, cuando tu quieras. Soy "todiño" tuyo.

[Jaio la espía - 26 de noviembre de 2004 - 00:02]

Pues yo no dejo propina nunca, pero si comiera en su casa le dejaría hasta las entretelas.

[muralla - 25 de noviembre de 2004 - 20:11]

Dorvisou, estás feito un lampantin, que non sei mui ben o que quere decir, pero que miña nai utilizao por pícaro, travieso...e outras cousas...ja, ja, ja,
E anda que non riron de min compañeiros que foron a Galiza, con iso do polbo...
Unha aperta. Muralla

[dorvisou - 24 de noviembre de 2004 - 02:10]

Cando as propinas superan o salario mínimo interprofesional deixan de ofender...jeje.
Peke, a súa historia de cando daba clases tamén me fixo sorrir, será que non deixei de ser un adolescente.

Pepiño, sei que estas cousas non se deben contar aquí pero cando coas propinas pagas a hipoteca da casa e ainda che queda para botarlle gasolina o coche, que che denigren canto poidan. A xente deixa boas propinas cando ás mereces, non é unha obriga. Están pagando favores.
A min gústame comelo nas feiras. é todo un pracer, vela xente disfrutar, o paisano co plato a rebosar e decíndo "a ver que mancho, que mancho", e a muller detras con unha rebanada de pan nunha man e a botella de viño na outra. E os polbeiros metendo o garfo na pota de cobre e sacando aqueles raxos ao aire...
¡ay que da un ataque de morriña!

[pepe penas - 23 de noviembre de 2004 - 23:29]

O meu amigo Mirrolo, que ata era quen de ler os libros que se ian a escribir, tenme dito o que dicía, creo que era José Antonio Primo de Rivera, un conocido persoaxe no tempo da última República: "la propina envilece a quién la da y denigra al que la recibe"; había un camareiro que lle dicía:"a mi denigreme Vd.Dn. José Antonio".
Ollando ese prato de polbo lembrome, cando neno, ir co meu pai as Cruces e pillar unha boa farta na casa do Rouco...o que non me gustaba era ollar o viño tinto por riba do pan...das camisas..da mesa...pero o polbo ¡estaba de carallo!

[peke - 23 de noviembre de 2004 - 18:51]

O das propinas éche amolado. Hai xente que se sente ofendida e moitas veces non sabes cómo actuar.
O de polbo ten a súa historia; cando daba clase e estudiabamos vocabulario os risiños saltaban ante o nome do bicho. Xa se sabe cómo son os adolescentes: saltan á mínima. :)