Natureza

O SaNTo MaNoLo No CuMe Da MaDaNeLa...

 

Despois duns días noutras berzas non cabe máis peito que disculparse polo abandono desta humilde cova. Un cambio na minha rutina do día a día fíxome baixar os biorritmos e  ata pensar na posibilidade de pechar durante uns meses o blog para adicar o tempo a outras actividades. Tempo para postear sempre teño, pero onde realmente se me vai media vida é nesa peregrinaxe de blog en blog... a outra media vida váiseme traballando :-)

E agora, que madrugo para camiñar cada día pola fresca para ir preparando ese treito do camiño de Santiago dende o Cebreiro, non podo quedarme polas noites neste recuncho vicioso. De tódolos xeitos tentarei exprimir aínda mellor o tempo para non deixar de facer isto que me gusta e quero.

Por certo, hoxe deixo a foto inteira da cabeceira, o meu irmao da alma, Manolo de Turces no cume da Madanela, empapándose de terra e néboa. Ao fondo, máis que un río, un encoro... O Ulla culebreándose antre Circes e Ollares, Touro e Vila de Cruces, A Coruña e Pontevedra.

 

 

 

 

 

A RuTa Da DoRaDa...

ZooM

Ollando a foto de hoxe non é difícil imaxinarse porque chamamos ruta da DoRaDa a esas pequenas excursións polos povos de Tenerife. Este pasado luns, na compaña dun amigo atopeime con este recuncho no mirador de Chirche, e xa que non me deixan votar nas galegas, mesmo me fixo pensar en quedarme aí para sempre...

ZooM

PoRToDeMouRoS

ZooM

ZooM

Escribía fai uns días nun comentario que podía entender aos paisanos que venderon as terras, que podía entender as xentes que as compraron, pero que tamén era certo que nunca entender tanto, me valera de tan pouco.

Sigo ordenando os meus arquivos de fotos e deixo aquí duas estampas de PORTODEMOUROS. Dúas imaxes que reflexan en boa parte o meu cabreo por mor deste atentado paisaxístico mentras a moza FENOSA enamora, coquetea e fode, nestes días, con D. Dinero.

¿ Onde está ese canon reparador da desfeita?

Non deixen de sorprenderse co contraste destas imaxes con estas outras

de Marcos Míguez, no pasado inverno.

 

ZooM

 

DoRViSou

 

Cando chegamos a certa idade parece que temos a obriga de sabelo todo. Digoo,  porque os que temos fillos facemos moitas veces o ridículo intentando maquillar a nosa propia iñoranza.

Se non queredes pasar por parvo cando o voso fillo vos pregunte algún día, que cousa é DORVISOU, non vos perdades este video.

iMaGiNe...

Meus amigos, coido que xa teño a necesidade de mollalos pés nunha fonte ou nun río. O bidé non é a mesma cousa.

Debe ser por mor da calima destes días ou do fume que chega da Gomera, síntome raro... a cabeza vai para un lado e os pés para o outro.

 

 

TaJiNaSTeS RoJoS

ZooM

Os Tajinastes en fror son coma un agasallo para os ollos. Curiosa planta que vive a rás do chan durante seis ou oito anos como unha roseta e que remata por florecer durante unhas seis ou oitos semanas, unha soa vez na sua vida, e que chega a alcanzar os tres metros.

ViLaFLoR...

A culpa da minha pequena ausenza polo blogomillo tívoa en boa parte o trafego da semana santa , sen esquencer que o meu archivo fotográfico anda medio escaso. Vivo ao día, vou sacando unhas fotiños para ir chegando ao fin de mes...jeje. Agora xa teño a nova cámara arranxada , anque manteño certa desconfianza con ela, espero que se porte ben e podamos disfrutar xuntos en armonia.

Estas fotos son do povo chasnero de Vilaflor . É unha gozada andar por esas alturas... a pureza da súa paisaxe envólvete. Un aire fresco e limpo penetra ata o fundo do ser, osixenando e rexenerando os máis malferidos órganos vitais. Os sons do vento e dos seus pinos sempre me transpórtan a outros montes, a outros eidos...

Por certo, este vindeiro verán non tiña pensado ir a Galiza, pero fai uns días levanteime sen ton nen son e para coller pulo, merquei os pasaxes para irme nas víspras do S. Xoán.

E que xa se sabe, hai forzas sobrenaturais que limitan o pensamento humano.

 

SuBLiMe NaTuReZa

 

 

ZooM

 

Cando chegou o verán, algún desalmado nunha acción imperdonable plantoulle lume ao monte ....e agora, cando aínda non chegou a primaveira e no medio dunha paisaxe desoladora, uns almendros xa nos bríndan con frores todo o seu esplendor.

NaTuReZa Sabia, xenerosa e superior.

 

 

 

 

PiNuS CaNaRieNSiS

Levanteime raro, pensei en ir a darme un baño á praia dos enoxados e ao final decanteime por ir pasealas extrañas sensacións polo monte da Esperanza. Alí, antre aquela frondosa natureza, frío e humidade, afasteime dos meus males intemporales.

LuCeS e SoMBRaS

Os diferentes microclimas fan que a vexetación e a paisaxe se convirtan nun paraiso de contrastes. Pódese pasar de tomar o sol nas praias do sur da illa a disfrutar dun espectáculo natural de luces e sons nun curto espazo de tempo.Baixando do Teide cara a Laguna, nos montes da Esperanza, nese límite do mar de nubes quedei sen palabras, unha néboa adentrábase antre os pinos, que ao mesmo tempo deixaban colar os finos raios que reflexaban a luz no chan. A cada instante a luz ía cambiando e con ela as cores do mundo e da vida.
Eu sen tempo nen calma, como si se acabase o mundo naqueles intres, disparaba fotos irreflexivas. Na próxima visita levarei os soños preñados no peto para acadar mellores resultados.

uN, DouS, uN, DouS...ProBaNDo

Nestos intres non teño ollos para buscar novos horizontes. Só me miro ao embigo . Gústome, que máis vou a dicir...jeje

oS RíoS GaLeGoS

Voume aproveitar do *meme das oitos cousas para postear un día máis. Na primeira "memez", como introito, esbocei unha pincelada chea de morriña e nesta segunda oportunidade quero rescatar do álbum da minha vida, unha estampa dos nosos ríos.

E para escomenzar, nada millor que uns versos do meu paisano Xosé Neiras Vilas:

"Río da minha infancia,

auga e nenez que non retornan.

Río meu para sempre."

Si, tes razón Xosé, a auga e a nenez non retornan, non. Quen retornaban eran os salmóns do Ulla cando os había.

Eu, que tamén nacín nunha aldea solaina dun río gardo no rexistro da memoria os máis belos sons das augas cantareiras río abaixo.

Sen esquecer das minhas queridas fontes, nais de tódolos ríos, onde tantas veces bebín auga delas nas cunchas das minhas mans.

Hoxe adícolla foto do río Arnego ao seu paso por Tuiriz, a Secundino Lorenzo , o mesmo que fixo o amigo Manuel Busto de Aquam Latam , fai uns días .

Secundino Lorenzo, a quen non teño o gusto de coñecer persoalmente, pero si teño o prazer, de disfrutar do seu traballo nesa irrefutable paixón polos ríos galegos. Un home que, de non haber nacido home coido que non lle importaría ser unha troita e vivir no río Arnego por ser este, un dos ríos galegos menos contaminado.

¡Longa vida aos ríos galegos!

eSTaMPaS oF GaLiZa

O xornal anunciábao: nubes na cabeza para hoxe e mañá, con neboas ao mencer...Séchu Sende en Made In Galiza

¿Porque será que os galegos temos fama de andar coa cabeza nas nubes, ho?

GoZoS e SoMBRaS

A integridade da cantería na paisaxe rural é xenuina.

Ínsua da Peregrina, Remesquide, Vila de Cruces.

e MáiS PRaiaS

Na Galiza profunda tamén temos praias de herbas, de doces augas, de fermosas sombrelas...

PeNSaNDo eN Ti...

...Sen Palabras.

CaSTiÑeiRo FLoRiDo

A foto de hoxe non teño mais remedio que adicarlla a Manolo Busto. Ollando no seu blog atopei este post e como, xamáis dos xamáis na vida sería quen de describilas cousas con tanta propiedade como nos ten acostumado el, copio e pego.

"Hai cousa dun mes os castiñeiros mareleaban coa candea, que é así como se chama a flor do castiñeiro, da que logo nacerá o ourizo. Os castiñeiros perfuman os campos cun melífico recendo e os contrastes de verdes e amarelos engalanan aínda máis a donosura das súas copas"

FeRVeNZa Do Río ToXa

Escoitando falar a unha señora que dicía, nun alarde de falsa modestia, que vivir nunha casiña xunto do mar tamén é cansino, quedei eu pensando que debía de ser o mesmo que ter unha casiña a carón da autopista :-)

 

Segundo a teoría da pobre muller toda a música é ruído,  polo que tampouco debe ser merecedora de vivir en paraisos terrenais coma este da comarca do Deza ...ou non?

TeiMaS

 

 

 

Os home sempre camiñamos polo comarón da vida ao borde do precipicio. O equilibrio é o único sostén que nos mantén lúcidos e vivos.

Mais... sen medo non hai camiño.