Ecce Home
eLuCuBRaCióN eRéCTiL
... serei sempre o que esperou que lhe abrissen a porta ao pé de uma parede sem porta. (Pessoa)
Despois dun pequeno sono no berce, a rutina xa se apousentou no trafego de cada día. Agora, mentras desperto á espreita de novas sensacións, cavilo con certo relouco e rumio nos momentos máis felices.
¡Queda inagurado este pantano!
PaSSioN QuiLT
Vía NINSESABE chegábame fai uns días unha invitación para participar no meme Passion quilt. E alá imos...
Non son un intectual da música; son un parrandeiro…Manu Chao
En primeiro lugar aclarar que non me sinto mestre en nada .
Aos cuarenta e cinco anos só teño una vocación. A vocación de aprendiz…
Cada pasiño que damos, sexa adiante ou atrás é unha lección.
Toda experiencia forma parte de nós.
As ansias por aprender son as ás que me axudan a voar máis alto, a superar retos e atrancos ou mesmo, a disfrutar con máis intensidade das pequenas cousas que me rodean.
Por todo isto, quero suliñar como algo vital para os humanos esa capacidade de aprender. Coido que renunciar a ela é un xeito de invernar.
Mr Girasol, na foto, exerce de aprendiz de xardiñeiro e sorprendido está da xenerosidade da súas plantas. Mr Girasol é un pouco vago, non rega con asuidade pero as plantas sobreviven e aínda así, agasállano con frores. El , ás veces, fala con elas na oscuridade da noite e elas contanlle moitas cousas. Algunhas, disque, das imbecilidades do seres humanos.
A cuestión do meme é a siguente:
* Postear unha imaxe ou facer/tomar/crear unha propia que capture o que máis TE APASIONE que sexa aprendido.
* Darlle á imaxe un breve título
* Titular o post “Meme: Passion Quilt”
* Enlazar esta entrada
* Incluir enlaces a 5 ou máis maestros ou persoas que transmiten coñecemento.
Homus Enanus Superiorum... Perdidus
Ás veces, non se vai ver mellor por enfocalo máis.
O mesmo que tampouco se precisa falar máis para entendelo mellor.
Estou raro.
LiQuoRe Do NeGRo CaFé
Un día, fai xa moitos anos, unha pándega de rapaces, todos eles criados no ocaso do arado de pau, xuntáronse nun vello pendello para tomar licor de café ata que se acabou o licor de café e chegou a garda civil.
Si, un día, fai xa moitos anos...
ToDo e NaDa...
Estou na minha praia dos enoxados. A marea alta tragou a praia inteira dun bocado. Nestas horas da mañán adoito a estar sempre so pero hoxe, ao carón da pedra na que estou sentado, hai unha señora esparramada na areia. Unha señora que semella non pensar en nada.
Máis lonxe, sempre lonxe da pedra na que estou sentado, hai tamén dúas mulleres e un home bebendo mate. Os tres falan, falan e falan sen dicir nada. ...
E todo elo, mentras estou sentado nunha pedra, escribindo e pensando na fascinación de non pensar en nada.
EsTaMPaS... dun povo.
A min que me sementen como facía meu avó coa ferraia, a mandas...
Cada día que pasa amo con máis intensidade este pensamento agrícola. Ao melhor é un xeito de comulgar coa terra.
Da QuiNTa Do 63....¿e logo?
ZooM
O día catro cumprín coarenta e cinco anos, celebreino toda a semana, o Domingo nunha pequena xuntanza desas nas que case remata un por perder o creto. O lunes en Vilaflor , compartindo mesa en casa Chamo da Escalona, co amigo Román . O Mercoles saín de kopas como cando tiña os anos que ten o meu fillo... e o Venres acabei paseando pola praia de madrugada.A foto de hoxe representa moi ben o meu estado actual, atópome nun xardín con frores e eu son a porta destartelada do fondo. Digoo por se algún non se había enterado.Bicos e apertas, voume a dar un baño.
BaiLaNDo NuN CRiBo...
Non son un home que me lembre moito dos soños consumados, non son dos que lle poñen tino...mais acabo de regresar dun que aínda teño morno e vouno intentar debullar cunhas cantas palabras prestadas.
"Coido que estábamos nun concurso e tíñamos unha morea de cousas acima dunha mesa, pero deseguida cada quen facendo gala da súa cobiza humana, arramparon con todo deixando a este parvo da aldea sen nada.
Ollando unha rapaza que vertía por fora das cousas todas xuntas que pillara, escomencei a berrar chamándolle de todo canto malo se pode dicir do ser humano. Despois, arrepentido, refuxieime nun cuarto, tomei un gin-tonic e decidin fuxir do lugar. Cando xa me ía, abreuse a porta e un desfile de miradas distantes e indiferentes deixáronme de pedra.
Ao final, apareceu aquela rapaza que fora victima do meu xenio e como non tiña nada máis que perder, acerqueime a ela para pedirlle desculpas sen esperar nen que me escoitara como é costume na nosa estirpe.
¡ Ou, mais cal sería a minha sorpresa! ...cando levantou os brazos para abrazarme e con certa docilidade susurrarme nos ouvidos:
"Que grandes valores atesouramos e que pouco avanzamos no camiño"
La NiÑa... de Paco Penas
Aproveitando o espazo en branco que me presenta hoxe este post e tamén a coyuntura socio-política do momento quero presentarvos a minha nena
Un nena que naceu en Galiza e que "vive como galega" en Canarias, como tantos outros nenos. Ten uns pais bastante "normales" con traballo e tamén ten unha casa para rematar de pagar a hipoteca cando quede orfa.
A minha nena vai a un colexio bilingüe para que fale con máis naturalidade outros idiomas, para que sexa disciplinada e ordenada nas súas tarefas , para que sexa educada e non maltrate aos os seus pais cando sexan vellos e como non, tamén para ser respectuosa co medio e non andar a patadas co mobiliario urbano.
Cando sexa maior quere estudar unha carreira para pasearse con minifalda e fachenda polas portas dos distintos organismos na procura dun traballo . A rapaza está orgullosa de ter unha baby-sister de Finlandia, uns veciños gay, uns arxentinos e outros ingleses. Non fixo aínda a primeira comuñon pero tanto da...porque xoga ao baloncesto e ao tenis que nindiola...
Grazas a Rajoi por darme a oportunidade de presentar en sociedade a familia, onte foi o meu primo. e hoxe a minha nena... espero que siga moitos anos na oposición para falar tamén dun cento de primos , do outro neno e da minha compañeira.
CoMiGo MeSMo...
Deixoumo escrito fai uns días un mestre " que debería traballar nunha temática e non sair de aí". Algo como, reconstruir con certo criterio e orde o meu cuarto escuro. E coido que ten razón porque pensandoo un pouco, agora, cando xa me quedan poucos sacramentos que cumprir, teño a sensación de que aínda non rematei o álbum da primeira comuñón. Como se di popularmente "ando mamando na rolla de atrás".
Terei que buscar alimento para o meu espíritu máis alá da propia nitidez ou espello das cousas. Intentarei penetrar na trastenda da alma para fotografiar con poesía o mundo dos soños. Esgazarei roupas e as carnes nas silveiras dos camiños trepando rocas e valados, se fai falla, para reinventar a festa.
Por intentalo que non sexa, xa teño ganas de sentarme a falar con ese artista que disque levo dentro :-)
CRuCeSaRTe
Hoxe tiña que falar de min pero non sei que decir...
Este pasado fin de Semana celebrouse no auditorio de Vila De cruces o Festival CRUCESARTE . A xuntanza inagurouse o día 23, coa exposición de pinturas de Paco Lareo (Piloño), Armindo Iglesias (Piloño), Lucía Dubra (Carbia) e Xosé Sánchez (DORVISOU). A escultura estivo presente no acto con obras de Xosé Sexto (Loño) e Xosé Taboada (Cumeiro) e da fotografía encargouse, Paco Penas (como non, DORVISOU). Pola tardiña actuaron as bandas locais de música, primeiro fixoo a Unión Musical de Ponteledesma e despois a Artística de Merza.
O Domingo, continuou o certame cultural das terras de Carbia, cos grupo de gaitas O ARCO DE Merza, PUNTEIROLO das Cruces, as corales de Cumeiro, Carbia Camanzo, o orfeón Nosa señora de Hoy-Vas, os gaiteiros de Tras Xoán de Cruces e pechou o festival Voces Da Terra xunto do Tenor Cesáreo torres (Carbia).
Unha xuntanza na que tiven o pracer de participar pero non o de estar alí presente, motivos laborales non me deixaron voar. Ben que o sentín, outra vez será.
Está claro, que ese rapaz da foto non son eu. É o meu querido corresponsal en Galiza, recollendo un agasallo e diploma a nome de D. Paco Penas :-).
Moitas grazas a todos.
A BeSTia...
Este xigante que parece que arrasa ao seu paso cunha cidade ficticia ben podera encarnar o xuíz Nelson na súa batalla contra da corrupción en Arona .
APUNTE DO EDITOR: Como este home siga tirando da manta xa podo ir pensando en cambiar de traballo pois vaime deixar sen clientes :-)
Pero de política xa falaremos outro día e a outra hora...
MoMeNToS
Claro que é posible fotografiar os sentimentos. Só fai falla que estes afloren e se reflexen nos ollos da xente.
Este pasado fin de semana celebraronse os carnavales no povo dos CRISTIANOS. En Tenerife son moitos os povos que teñen por costume honrar a Don Carnal unhas semanas despois de facelo a capital.
Este ano propúxenme un reto, Captar o espíritu da festa e a verdade é que quedei bastante satisfeito dos resultados, sobretodo tendo en conta a dificultade de traballar sen flash, sen trípode e até a minha falta de descaro para retratar a xente descoñecida cara a cara :-)
RoMáN MoRaLeS
LoS ReiNoS DeL CoNDoR
Caminar la infinita naturaleza es, de alguna manera, un retorno a la vida nómada y a las esencias poéticas del ser humano... (Román Morales, Buscando el sur , Ed. La Palma)
Un home que é capaz de percorrer os once mil kilómetros que separan a costa caribeña de colombia, concretamente dende a cidade de Santa Marta que foi onde partiu, até a punta máis austral da terra, Ushuaia, no sur da Arxentina, sempre merecerá a pena escoitalo con pleitesia. O martes tiven, unha vez máis , o pracer de disfrutar da súa conversa. Forón tres horas intensas de anédoctas, de diapositivas, de aventura pura e dura ... mais que dura penso que inhumana, porque tres anos e medio á pé cruzando Colombia, Perú, Bolivia, Chile, Ecuador e Arxentina sen máis teito que o firmamento, hotel de mil estrelas como el mesmo gustaba de chamarlle, só está ao alcance duns escollidos. De feito unha das súas preocupacións cando xa estaba a piques de rematar, era o medo a non poder parar cando tocase a súa singular Fisterre. Non hai dúbida que a soedade coa que afrontou esta aventura foi o seu maior desafío, mesmo nunha das dedicatorias do seu libro "Buscando el Sur" lémbrase dos homes e mulleres de sudamérica que agardaban nas orelas dos camiños para restaurarlle os osos e o afecto,
Despois da exposición tamén eu fun na procura do meu querido Sur , cheguei dúas horas tarde ao traballo, non tiña presa, pola autopista escoitaba música mentras soñaba, non quería que se diluira aquela sensación de libertade que me atrapara e me posuía ao pensar na cruel realidade dos que atrapados pola voráxine dunha sociedade consumista non temos máis camiños que os que fan as diputacións ou cabildos.
Agora mesmo, Román está a escribir outro libro pois a mediados deste ano pasado, rematou outra alucinante viaxe en canoa, a través dos ríos Parana, Orinoco, Amazonas e afluentes durante dous anos e medio... non sei canto tardará en editalo, Román non atende a razóns establecidas nen mide o tempo, aborrece do nosa esclavitude moderna, prefire o "primitivismo" indíxena e a libertade da selva.
¡Chapeau, amigo guanche!
o MuNDo iNFeLiZ De SeuSe
Xa non hai escalas Alfas, Betas nen Gammas, só enxeñeiros informáticos cabreados, abogados repoñendo mercaduría nos supermercados Claudio e licenciados en historia traballando de camareiros. Aquel mundo feliz de Aldo Huxley sigue e seguirá sendo una utopía, un mundo sen guerras onde ser feliz consistía simplemente en ser feliz.
Onte recibín un correo do meu fillo onde me transmitía a seu desasosegó cara ao seu futuro profesional. Unha preocupación que non lle pode animar moito a afrontar con certo optimismo una carreira de informática como a súa.
Unha dura carreira que aínda non atopa un oco nos organigramas das empresas por culpa da mediocridade dos propios empresarios, que moitas veces, buscan incrementar os beneficios a conta da situación laboral dos traballadores.
A INFORMÁTICA e unha carreira con futuro, si... pero no futuro ou lonxe do berce.
¿Como non o vai a ver negro escuro o meu fillo, se non pode aspirar a gañar moito máis do que lle envía seu pai cada mes?... e que por certo, tampouco lle chega a moito. ¿ Ou mesmo ao pensar que nunca chegará a gañar o que gaña seu pai traballando de camareiro, anque sexa en Canarias?
Animo meu rei, Ti sigue estudiando e disfruta do teu tempo , que moitas veces as cousas non son como parecen, aínda poden ser peores :-)
A VaRi CaRaMéS...
Creo que a fotografía, como outras maneiras de expresión, precisa doutras linguaxes para enriquecerse e potenciarse, non hai regras nin límites. Só paixón e loucura.... Vari carames
Vari Caramés, con quen compartin tantos momentos sen cámaras polo Orzán, está nun dos momentos artísticos máis doce. O seu xeito tan particular de enfocalo mundo, rematou por atopar un espazo no limbo reservado só para un cantos elexidos.
Varí Caramés é un home que traballou arreo e case sempre contra corrente. Un home ao que non lle gustan os traxes novos, como el di...e que foi capaz de atrapar un soño alí onde non había nada e de construir un mundo onde a fotografía e a poesía camiñaran da man aínda falando distintos idiomas, lonxe das modas ou novas tendencias..
As súas fotografias veñen de inaguralo festival internacional de fotografía, Fotoencuentros 08 en Murcia e tamén están presentes na galeria SCQ de santiago de Compostela.
DeSeNFoQue iLuSoRio...
MISTY in PHOTOFRIDAY
A ilusión daquel neno feliz ao que os reises lle trouxeran unha cámara nova de fotos está un pouco diluida. Vinte días despois do agasallo, un problemiña fixo que deixara de furrular. O tendeiro díxome que debía de aceptalo como un chisco de mala sorte, pero claro, sabendo do seu orixe Hindú, só me queda pensar naquelo de que as cousas máis importantes da vida, non son cousas.
UNHa CaSa en CHaCHaHuí
Ter unha casa en Chachahuí sobre do cume
do Cúndur-Cúndur que os incas bautizaron
polas grandes aves míticas. Ter unha casa en Chachahuí
e ver no fondo do precipício o Putumaio
brincar como un regueiro pequeniño.
Ter unha casa en Chachahuí
e escoitar á noitiña o zunido dos vagalumes,
dos cocuios, o canto do turpial
e o míar estremecedor do puma negro.
Ter unha casa en Chachahuí,
esquecerse do tempo, estar ao pé dun deus antigo
amigo do sol.
Ter unha casa en Chachahuí.
Abaixo, no camiño de Ipiales, na estrada do Ecuador,
brillan as flores ventureiras.
Pero as estrelas son máis grandes.
Ter unha casa en Chachahuí.
Avilés de Taramancos
De Cantos caucanos (1985)
NaTuReZa HuMaNa...
Son as cinco da tarde, día de reises, a minha compañeira está á botar a sesta no sofá,
a cativa baixou á xogar coas amigas e o outro home da casa trunfou esta noite e está á soñalo outra vez...
Coido que está a pasarme o mesmo que o rei bobón, que onte cumpreu setenta anos.
"Quitate tú que me pongo yo"
¡Manda carallo...que dura é a sucesión!